Szkolne koło teatralne 16.X. 2018 roku w 40 rocznicę wyboru Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową odwiedziło opolskie hospicjum Betania, aby tam razem z podopiecznymi uczcić tą ważną dla naszego narodu rocznicę. Chłopcy śpiewająco opowiadali o życiu Jana Pawła II, cytowali fragmenty jego autobiografii oraz recytowali jego poezję.

Dla chłopców ważna lekcja życia, mieli niecodzienną publiczność i niewątpliwie możliwość głębokiej refleksji nad celem i sensem człowieczego bytowania.

Dziękuję Michałowi Duszakowi z 1dt, Marcinowi Waligórze z 2dt, Dawidowi Kwaśnickiemu z 2ct oraz Szymonowi Goli z 2gt którzy byli narratorami i recytowali poezję Juliusza Słowackiego i Karola Wojtyły. Dziękuję również Tomaszowi Noga, Marcinowi Oleksemu, Tomaszowi Seibertowi oraz Kacprowi Tworzydło z 4dt. Zadbali oni o oprawę muzyczną wyśpiewując nam życie Jana Pawła II słowami Jacka Cygana do muzyki Piotra Rubika.

Oddajmy choć na chwilę głos Janowi Pawłowi II:

Jan Paweł II – Tryptyk Rzymski - Posłowie

Tu es Petrus — usłyszał Szymon syn Jony.

«Tobie dam klucze Królestwa».

Ludzie, którym troskę o dziedzictwo kluczy powierzono,

zbierają się tutaj, pozwalają się ogarnąć sykstyńskiej polichromii,

wizji, którą Michał Anioł pozostawił —

Tak było w sierpniu, a potem w październiku pamiętnego

            roku dwóch konklawe,

i tak będzie znów, gdy zajdzie potrzeba,

po mojej śmierci.

Trzeba, by przemawiała do nich wizja Michała Anioła.

«Con-clave»: wspólna troska o dziedzictwo kluczy,

            kluczy Królestwa.

Oto widzą siebie pomiędzy Początkiem i Kresem,

pomiędzy Dniem Stworzenia i Dniem Sądu...

Postanowiono człowiekowi raz umrzeć, a potem Sąd!

Jan Paweł II Tryptyk Rzymski Spełnienie — Apocalypsis

Kres jest tak niewidzialny, jak początek.

Wszechświat wyłonił się ze Słowa i do Słowa też powraca.

(…)

I tak przechodzą pokolenia —

Nadzy przychodzą na świat i nadzy wracają do ziemi,

            z której zostali wzięci.

«Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz».

To co było kształtne w bezkształtne.

To co było żywe — oto teraz martwe.

To co było piękne — oto teraz brzydota spustoszenia.

A przecież nie cały umieram,

to co we mnie niezniszczalne trwa!